Στύρφακα 2

Συνοδές εγκαταστάσεις Ιερού

Κατά τα έτη 2020 – 2021, στο πλαίσιο του έργου «Κατασκευή του τμήματος Λαμία – Ξυνιάδα του αυτοκινητοδρόμου Κεντρικής Ελλάδας (Ε 65)» και του 3ου υποέργου «Αρχαιολογικές έρευνες και εργασίες», με φορέα υλοποίησης την Εφορεία Αρχαιοτήτων Φθιώτιδας και Ευρυτανίας, διενεργήθηκε, στη θέση «Παλαιοχώρι» Στυρφάκων Φθιώτιδας, σωστική ανασκαφική έρευνα κτηρίου ορθογώνιας κάτοψης (διαστ. 24,50μ. x 6,20μ.), το οποίο χρονολογείται στους ελληνιστικούς χρόνους. Το κτήριο απέχει περίπου 500 μ. δυτικότερα από καταχωθείσες αρχαιότητες, οι οποίες διερευνήθηκαν σε παλαιότερη φάση κατασκευής του αυτοκινητοδρόμου (2010-2012) και έχουν ταυτιστεί ως εγκαταστάσεις ιερού της Δήμητρας και «πάρεδρων» θεοτήτων. Στην ίδια θέση ερευνήθηκε και νεκροταφείο υστερορωμαϊκών χρόνων.

Το πολύχωρο, δρομικού χαρακτήρα οικοδόμημα, με προσανατολισμό ΒΔ – ΝΑ, αποτελείται από εννέα τουλάχιστον χώρους, αποτέλεσμα δύο αρχιτεκτονικών φάσεων. Τα ανασκαφικά δεδομένα δεν επαρκούν για την αποκατάσταση των δομικών στοιχείων του κτηρίου (δάπεδα, ανωδομή), ωστόσο η στέγασή του πιστοποιείται από την εύρεση στο εσωτερικό των περισσοτέρων χώρων εκτεταμένων στρωμάτων καταστροφής θραυσμένων κεράμων οροφής λακωνικού τύπου.

Στα κινητά ευρήματα συγκαταλέγονται πήλινα αποθηκευτικά και οικιακής χρήσης αγγεία (πίθοι, αμφορείς, οινοχόες, πινάκια, λύχνοι, μυροδοχεία, ληκύθια, κλπ.), ενώ αξιοσημείωτη είναι η παρουσία πολλών οστράκων σκύφων με ανάγλυφη διακόσμηση. Περισυνελέγησαν, επίσης, υφαντικά βάρη, ενσφράγιστα και μη, σε ποικιλία σχημάτων και σφραγίδων, σφονδύλια, πήλινη κυκλική σφραγίδα με φυτικό διάκοσμο (ρόδακα), τμήματα πήλινων ειδωλίων, χάνδρες, καθώς και πολλά μετάλλινα τέχνεργα, όπως όπλα (αιχμές βελών και δοράτων, σαυρωτήρας), εργαλεία (δρεπάνι, δρεπανόσχημο μαχαίρι, τσεκούρι, τσαπί, τσιμπίδα σιδηρουργού), καθημερινής και οικιακής χρήσης αντικείμενα (ήλοι, πέταλα, κρίκοι, κλειδιά, κλπ.), καθώς και κοσμήματα (περόνες, πόρπη ζώνης, δαχτυλίδια με ανάγλυφη σφραγίδα ή με απολήξεις σε κεφαλή φιδιού). Τέλος, η εύρεση μεγάλου αριθμού νομισμάτων από τα νομισματοκοπεία διαφόρων ελληνιστικών πόλεων και Κοινών, καταδεικνύει το πολυσύχναστο της συγκεκριμένης εγκατάστασης.

Τα κινητά ευρήματα και η θέση εντοπισμού του κτηρίου, σε γειτνίαση με το ελληνιστικό ιερό της Δήμητρας και «πάρεδρων θεοτήτων», υποδεικνύουν ότι το ελληνιστικό κτήριο, οικιακού – αγροτικού χαρακτήρα, σχετίζεται με τη λειτουργία του παρακείμενου ιερού και η χρήση του καλύπτει τη χρονική περίοδο από τον 4ο αι. π.Χ. έως και τον 2ο αι. π.Χ.